အံ႔ၾသဖြယ္ရာ မိဘေမတၱာ

( ဆိတ္မႀကီး မိခင္စိတ္ )

ရီရီ၀င္းတို႔အိမ္တြင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ အကိုႀကီး မိသားစုတို႔ ေနထိုင္ၾကပါသည္။ အကိုႀကီး၏ ဇနီးမွာ ကေလးမီးဖြားျပီး ႏို႔မထြက္သျဖင့္ ကေလးအား ႏို႔မႈန္႔ကို ေဖ်ာ္၍ ႏို႔ဘူးတိုက္ေကၽြးပါသည္။ ကေလးမွာ ႏို႔ဘူးမစို႔သျဖင့္ ႏို႔မႈန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ တိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရဘူးကိုသာစို႔ျပီး ႏို႔ဘူးမစို႔ပါ။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၏ အၾကံေပးခ်က္အရ ဆိတ္ႏို႔ကို က်ိဳး၍ တိုက္ၾကည့္ရာ အဆင္ေျပသြားပါသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ဆိတ္ႏို႔ပံုမွန္ရရွိေရးအတြက္ အိမ္တြင္ သားေပါက္ျပီး ဆိတ္မႀကီးကို ေမြးထားလိုက္ပါသည္။ ဆိတ္မႀကီးမွ ႏို႔ထြက္ရာ ၄င္းႏို႔ကို က်ိဳခ်က္ျပီး ကေလးကို တိုက္ေကၽြးပါသည္။ ရက္၊ လ၊ အၾကာ တေန႔တြင္ အိမ္ေရွ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ကေလးကို ခ်သိပ္ထားခဲ့ျပီး မိခင္သည္ အိမ္အေနာက္ထဲ၀င္၍ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ ကေလးက ငိုေနရာ အိမ္ေရွ႔မွဆိတ္မႀကီးက အိမ္ေပၚတက္လာျပီး ကေလးကိုေက်ာ္ခြလ်က္ ႏို႔တိုက္မည့္ဟန္ ျပဳေနပါသည္။

ကေလးငိုသံၾကား၍ အိမ္ေရွ႔ထြက္လာေသာ ကေလးမိခင္မွာ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရသည့္အခါ လြန္စြာအံ႔အားသင့္ျပီး ျခံထဲေရာက္ေနသည့္ က်န္အိမ္သားမ်ားကို ေခၚ၍ ျပပါသည္။ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားမိခင္မ်ားကို မဆိုထားဘိ၊ အဟိတ္တိရစၧာန္မိခင္မ်ား၌ပင္ ေမတၱာစိတ္အျပည့္ ရွိေၾကာင္း သာဓကတခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။

( က်ီးတို႔၏ သံေယာဇဥ္ )

ႀကီးႀကီး၀င္းတို႔ မိသားစုမွာ ကမၻာေအးမွ စီးဆင္းလာသည့္ ပါရမီေျမာင္းႀကီးေဘးရွိ ျခံက်ယ္အတြင္း၌ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္တြင္ ေနထိုင္ပါသည္။ ေရေျမာင္းႀကီး၏ အျခားတဖက္ရွိျခံတြင္ ျခံစည္းရိုးႏွင့္ကပ္လ်က္ သရက္ပင္မ်ားရွိပါသည္။ ထိုသရက္ပင္ေပၚတြင္ က်ီးမ်ားေနထိုင္ပါသည္။

အသား၊ ငါးတို႔ကို ကိုင္တြယ္ရာမွ စြန္႔ပစ္ရမည့္ အဆီဖတ္၊ အျမီးဖ်ား၊ ေခါင္းဖ်ား၊ ကလီစာတို႔ကို ေမေမႀကီးက မီးဖိုေဆာင္ျပင္ဘက္ရွိ သစ္ငုတ္၀ိုင္းႀကီးေပၚတြင္ တင္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ထိုအခါ တဖက္ျခံမွ က်ီးဖိုႀကီးသည္ ဦးစြာ၀ဲပ်ံဆင္းလာျပီး ျခံတိုင္ထိပ္တြင္ နားလ်က္ ဟိုဟိုသည္သည္ ရန္သူရွိ-မရွိ ၾကည့္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွ အား-အား-အား ေအာ္လ်က္ က်ီးမႏွင့္ က်ီးသမီးေလးကို ေခၚပါသည္ က်ီးဖိုႀကီးမွာ လည္တိုင္တုတ္ခိုင္ျပီး ခႏၶာကိ္ုယ္ သြယ္လ်ပါသည္။ က်ီးသမီးေလးမွာ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္၍ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေသးသြယ္ပါသည္။ ပါးစပ္ဟလိုက္လွ်င္ အာေခါင္နီနီရဲရဲေလးကို ျမင္ရပါသည္။ ေမေမႀကီးတို႔က အာနီမေလး-ဟု အမည္ေပးထားပါသည္။

က်ီးအေဖႏွင့္ ကီ်းအေမတို႔သည္ သူတို႔၏ သမီးအာနီမေလးကို အရင္စားေစျပီး အက်န္ကို သူတို႔စားၾကပါသည္။ ေမေမႀကီးတို႔မွာ မီးဖိုတြင္းမွ လွမ္း၍ျမင္ေနရေသာ ဤျမင္ကြင္းကို ေန႔စဥ္ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရက္လၾကာသည့္အခါ အာနီမေလးတြင္ က်ီးခ်စ္သူရလာပါသည္။ ထိုအခါ က်ီးအေဖႏွင့္ က်ီးအေမတို႔သည္ ထိုစားက်က္ကို အာနီမေလးႏွင့္ သူမခ်စ္သူအား ေပးထားခဲ့ျပီး ၄င္းတို႔မွာ စားက်က္သစ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားၾကပါသည္။

တိရစၧာန္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား သားသမီးအေပၚ ထားရွိသည့္ ေမတၱာတရားႀကီးမားလွေၾကာင္း သာဓကတခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

( မိခင္ငါးရံ႔မ်ား )

ဧရာ၀တီျမစ္အတြင္း မိုးေလျငိမ္သက္သည့္ ေဆာင္းကုန္ေႏြကူးကာလတြင္ ငါးဖမ္းေလွတို႔သည္ ေတာက္-ေတာက္-ေတာက္ အသံေပးလ်က္ ငါးရံ႔ဖမ္းၾကပါသည္။ ထိုအသံ ၾကားသည့္အခါ ငါးရံ႔တို႔သည္ ရန္သူနီးကပ္လာေၾကာင္း သိၾကပါသည္။ ေရေအာက္တြင္ ပါးစပ္ကို ဟလ်က္ မိမိ၏ သားေပါက္ငါးရံ႔ေလးမ်ားကို လိုက္ခံသိမ္းဆည္းပါသည္။ ျပီးလွ်င္ ခံတြင္း၌ ငံုလ်က္ ေ၀းရာသို႔ ကူးခတ္ေျပးသြားၾကပါသည္။

အသက္ေအာင့္ထားရသျဖင့္ ၾကာရွည္မေနႏိုင္ပါ။ ေဘးလြတ္ရာေရာက္လွ်င္ ငါးသားေပါက္ေလးမ်ားကို အန္ထုတ္ျပီး ေရေပၚ၌ ေလရွဴရပါသည္။ တခါတရံ ငါးေလးမ်ားကို တေကာင္မွ် မက်န္ေအာင္ သိမ္းဆည္းေနမိသည့္အတြက္ အခ်ိန္ၾကာျပီး ေရလုပ္သားတို႔၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရပါသည္။ ဤသည္မွာလည္း မိခင္ငါးရံ႔တို႔၏ ေမတၱာစိတ္ကို သိသာေစေသာ ျပရုပ္တခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

( ေၾကာင္မေလး၏ သတၱိ )

အန္တီသန္းႏွင့္ အန္တီၾကဴတို႔မွာ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ ခ်စ္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ေၾကာင္ေလးမ်ား ေမြးထားပါသည္။ တေန႔ နံနက္ေစာေစာ ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ေမြးပါသည္။ အရင္ေမြးသည့္ ေၾကာင္ထီးေလးကို ၀မ္း၀မ္း၊ ေနာက္ေမြးသည့္ ေၾကာင္မေလးကို တူးတူး-ဟု အမည္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုေန႔ ေန႔ခင္းပို္င္းတြင္ ေၾကာင္စုန္းႀကီးတေကာင္သည္ အိမ္ေခါင္မိုးမွ တဆင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚခုန္ခ်ရာ မ်က္ႏွာၾကက္ျပား ကြဲျပီး ေၾကာင္စုန္းႀကီး အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္လာပါသည္။

ေၾကာင္စုန္းႀကီးသည္ က်ားမႀကီးတေကာင္ကဲ့သို႔ အိျဖဴႏွင့္ ေၾကာင္ေလးမ်ားဆီသို႔ တစြတ္ထိုး ေျပး၀င္ပါသည္။ အိျဖဴသည္ ကေလးမ်ားကို ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္း၍ ဖက္ထားျပီး ၀မ္းေခါင္းသံ၊ အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ျပန္ေအာ္၍ မာန္ဖီတိုက္ခိုက္ပါသည္။ ေၾကာက္စိတ္ဟူ၍ လံုး၀မရွိဘဲ အသက္ေပး၍ တိုက္ပြဲ၀င္ေတာ့မည့္ပံု ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သားမ်ား သိရွိ၍ ၀ိုင္း၀န္းေျခာက္လွန္႔သျဖင့္ ေၾကာင္စုန္းႀကီး ထြက္ေျပးသြားပါသည္။

သို႔ေသာ္ အိျဖဴမွာ ေဒါသမေျပႏိုင္၊ စိတ္မေအးႏိုင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဦးေလးေတာ္စပ္ေသာ အျခားေေၾကာင္ ေလးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ရွင္းရွင္း၊ သံုးသံုး-ႏွင့္ ေလးေလး တို႔ကို ရန္လုပ္ေနပါသည္။ ဆက္တီခံု လက္တန္းေပၚတက္၍ အန္တီၾကဴ၏ မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ျဖင့္ရိုက္ပါသည္။ ယခင္က မလုပ္ဖူးသည့္ အျပဳအမူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထူးျခားသည္မွာ အိျဖဴသည္ အျခားေၾကာင္မ်ားကိုသာ မေၾကႏိုင္၊ မခ်မ္းႏိုင္ ရန္လုပ္ေသာ္လည္း သူမမိခင္ ဘုတ္ဘုတ္-ကိုမူ ရန္မလုပ္ပါ။ တရက္ႏွစ္ရက္ၾကာမွ ပံုမွန္ျဖစ္သြားပါသည္။

ယခင္က မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးျဖင့္ အင္မတန္ေၾကာက္တတ္ေသာ အိျဖဴေလးသည္ သားသမီးတို႔အား ရန္ျပဳမည့္ေၾကာင္စုန္းႀကီးကို ေတြ႔ရေသာအခါ ရဲရဲေတာက္သတၱိေတြ ျဖစ္ေပၚလာသည္ကို ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ရေသာ အန္တီသန္းႏွင့္ အန္တီၾကဴတို႔အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာျမင္ကြင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။